Asıl hikâye hayatıdır insanın. Hayat kalem kullanmadan yazdığımız tek hikâyedir hikâye demek çok yerinde bir tabir olmaz. Öyle ya şiir gibi hayatlar olabileceği gibi kâbus tadı verenleri de vardır. İster şiir olsun ister kâbus önemli olan iyi ya da kötü bir hikâye yazabilmek bir şekilde yaşayabilmektir. Eğer bir oyunsa hayat kaybetmeyi de bilmek gerek. Ama kazanmayı bilmek de ayrı bir meziyet.

Hikâye yazmayı severim az çok beceririm de ama sadece kalemle yazılanı. Kalem rehberidir bir hikâyenin yöneticisi. Ne isterse kalem öyle biter hikâye. Kalem olmayınca hikâyeye yön veren kader girer devreye. Ya da kader deyip geçmek istediğimiz şey. İnsan kendi kaderini de kendi yazar yine kalemsiz. Sonuç olarak hayatı kalem kullanmadan yazmak zorundayız ve bunu en iyi şekilde yapmalıyız.

On altı yıllık bir yazarım ben ve gayem bir yazar olarak ölmek. Kalem yazar ı olarak ölmek ama… Yani kısacası en büyük hayalim yazar ya da senarist olmak ve ya şair… Aslında şair olunmaz şair doğulur. Ama doğmak yetmez bir şekilde yaşamak da gerekir. Yaşamak için de keşfedilmek…

Dünyada yaşamam ben, kendi hayal dünyamda tek kişilik bir tiyatro oynarım kendimce yazan yönete oynayan: Ben. İki hayalimden biri bir gün keşfedilmektir. Uçuk olduğunu biliyorum ama bu siteyi açmama vesile olan da sadece bir hayal. Ama hayal deyip geçmeyin. Uçağın olmadığı bir dönemde insanlara bir şey yapacak bilim adamları havada gidecek kuş gibi çok hızlı bir şekilde istediğimiz yere gideceğiz deseydi biri kim inanırdı ona.

İşte benim hikâyemde buna benzer. Bana inanmıyorsun biliyorum anne ama bir gün keşfedileceğim göreceksin. Bu site sayesinde mi deyip gülüyorsun ama ben inanıyorum umut işteJ (Bu sözüm sadece anneme değil hayallerime saygı duymayan tüm arkadaşlarıma da… )

Herkese hayat hikâyesinde başarılar, bir gün hayat kalemini bulmanız dileğiyle…